અશ્વિન ચંદારાણા કવિલોક (માર્ચ-એપ્રિલ ૨૦૧૫)
સ્મરણની વાદળી હતી, કમોસમી ચડી હતી;
એ હા, મને ખબર પડી, કે તું યે ત્યાં રડી હતી.
ઉપર-ઉપરથી આમ તો બધું યે ઠીકઠાક હતું,
ભીતર-ભીતર જરાક નાની યાદની ઝડી હતી.
બધીયે મૂંઝવણના કંઈ ઉકેલ હાથવેંત, પણ…
સદીથી વણઊકેલી એક રૂમાલની ગડી હતી,
ને તેં તો બસ કહી દીધું, સમય બધું ભરી દેશે,
ખબર પડે છે, છેલ્લે કેવી આકરી ઘડી હતી?
તને દીધેલ બદ્ધુંયે પરત કરી દીધું છે તે?
હેં, પ્રેમગ્રંથ નામની એકેય ચોપડી હતી?
તને જવાને કેટલી સરળ ધરા ધરી હતી,
વિદાયની વેળ એક પણ શું કાંકરી નડી હતી?
તને તો ખોળવા પછી જરીયે ના મથ્યો હતો,
ખોવાઈ એ પછી તો તું તને જ ક્યાં જડી હતી.
સાયુજ્ય 